Czas opowieści
“W czasach Tertuliana i Klemensa z Aleksandrii [ późny II wiek i początki
III wieku] chwała męczeństwa została przyznana św. Piotrowi, św. Pawłowi
i św. Jakubowi.
Była ona stopniowo przyznawana reszcie apostołów przez późniejszych
Greków, którzy ostrożnie wybierali za teatr ich nauczania i męczeństwa
jakieś odległe kraje, poza granicami imperium rzymskiego.”
- Gibbon ( Zmierzch i upadek, 15)
Fabryka fantazji
“Mnisi w kolejnych wiekach, którzy w swych zacisznych odosobnieniach
zabawiali się różnorodnością śmierci i cierpienia prymitywnych męczenników,
często wynajdywali tortury - natury o wiele bardziej wyrafinowanej i
pomysłowej.”
- Gibbon (Zmierzch i upadek. 15)
Los gorszy od śmierci
“ Donoszono, że pobożne kobiety, które były gotowe gardzić śmiercią,
były czasem skazywane na bardziej poważne próby i zmuszane do zadecydowania,
czy cenią wyżej swą religię, czy też swoją cnotę...
Okresowa interwencja pewnych cudownych potęg zabezpieczała niewinne
narzeczone Chrystusa od zbeszczeszczenia ich honoru a nawet od niezamierzonej
klęski.”
- Gibbon (Zmierzch i upadek. 15)
Robota na cycuś
Św. Agata
Agata, bogata dziewica z Sycylii ślubowała czystość Chrystusowi. Ale
Kwintynian, bezwstydny konsul rzymski, czyhał na jej cnotę.
Sfrustrowany konsul umieścił Agatę w burdelu prowadzonym przez ‘Afrodyzję’.
Ale ciągle jakoś udało jej się zachować swe dziewictwo.
Rozwścieczony Kwintynian torturował Agatę rozciąganiem członków, biczowaniem
i w końcu obcięciem piersi. Zostały one jednak cudownie przywrócone przez
wizję św. Piotra.
Zdeterminowany konsul kazał nagą Agatę tarzać w rozpalonych węglach,
zmieszanych ze skorupami.
Agata zmarła w więzieniu. Została ona również spalona na stosie. I kiedy
ogień nie chciał jej tknąć, obcięto jej głowę.
Och, mowa o seksie i gwałcie!
Co
by Jezus uczynił?
“Hieronim, w swej legendzie o Pawle Pustelniku, opowiada dziwną historię
młodego człowieka, który był przykuty łańcuchami na łożu z kwiatów i
atakowany przez piękną i rozwiązłą kurtyzanę. Uciszył on narastająca
pokusę odgryzając swój własny język.”
- Gibbon (Zmierzch i upadek. 15)
Umysł fanatyka
Św. Ignacy?
Jedynie ciut ZA bardzo zatroskany mechaniką swej własnej śmierci?
„Niech ogień, szubienica, dzikie bestie, łamanie kości, rozciąganie
członków, katowanie całego mego ciała i tortury diabła oraz samego piekła
spadną na mnie, abym mógł zdobyć Jezusa Chrystusa.”
- Foxe „Księga męczenników”, 1968
Ignacy rzekomo napisał ten szokujący nonsens do Polikarpa, będąc w drodze
na miejsce swej kaźni w Rzymie w 115 r.
JAK wysoki?
“ Wydaje się powszechnie sądzić, że ‘Homilie Klementa’ oparte są na
doktrynach ‘Księgi Elchasai’ lub Helgi, która była w znacznym stopniu
używana przez Ebionitów.
Powiadano, że jej zawartość miała zostać objawiona przez anioła o wysokości
96 mil - świętemu człowiekowi Elchasai w roku 100...”
- Encyklopedia Katolicka, IV.
Żywność
dla lwów?
Żadnych
roszczeń co do tego, że chrześcijanie byli „rzucani dzikim bestiom
na pożarcie w Koloseum” nie było aż do XVII wieku – kiedy to amfiteatr
rzymski został wyszabrowany na materiały budowlane dla odbudowy katedry
św. Piotra.
Autor - Frank Zindler
Zdeprawowane
tabloidy sadystycznej różnorodności byłyby w ponury sposób nawet rozweselające,
gdyby nie fakt, iż przekonawszy samych siebie o tym, że ich pionierzy
cierpieli w taki sposób, chrześcijanie rzeczywiście narzucili takie
okrutne barbaryzmy na swych oponentów. .
|
Chrześcijański
domek z kart
Głupia
historia o mieszkańcach raju i wężu, bajki o grupie fikcyjnych
hebrajskich patriarchów, nonsensy nie do potwierdzenia
o niewoli w Egipcie – i to tylko dla początkujących!
Proroctwa powyciągane z przerysowanych opowieści o dawno
zmarłych wróżbitach, urywki i fragmenty splagiaryzowane
z popularnych legend, różne przeróbki i alternatywne
scenariusze plagiaryzowane tam i z powrotem – i oto patrzajcie!
– kapłańscy skrybowie konstruują niebiańskiego, uniwersalnego
zbawiciela. Wokół tego nieistniejacego boga-człowieka,
twórcze umysły fabrykują gang równie nieistniejących uczniów. Tym
szlachetnym postaciom dodaje się kolorową różnorodność
fikcyjnych śmierci i ich fantazyjne czyny bohaterskie mają
rzekomo inspirować generacje kochających chrześcijan, którzy
cierpią okrutne prześladowania z rąk odrażających rzymskich
cesarzy.
Ale dobro tryumfuje
nad złem. Konstantyn przejmuje władzę i jego bezlitosna
ambicja jest ozdobiona sztucznym znakiem boskiej aprobaty.
Brutalna eliminacja oponentów, transformowana
zostaje w heroiczną walkę z diabolicznymi mocami a papieski
despotyzm zostaje przebrany, jako Miłujący Kościół Chrystusa.
Na dłuższą metę, pobożne
umysły meczą się sfabrykowanymi świętymi i sprzedajnością
Kościoła. W rozczłonkowanym imperium Chrystusa, kapłańscy
skrybowie powracają do czystości bajki i swego
małego kawałka biznesu świętości. |
Męczennicy dla sprawy”: Ci “cierpiący uczniowie”
”Czy uczniowie cierpieli by i umierali za sfabrykowanego zbawiciela?”
Jedną ze słabych ścian podtrzymujących wątłą konstrukcję chrześcijaństwa
jest rzekome cierpienie i okrutny los jego oryginalnych apostołów,
dwunastu uczniów wybranych przez samego Pana. Swym heroicznym,
nadstawiającym drugi policzek poświęceniem, owi cnotliwcy zarobili
swe korony męczeństwa i dołączyli do Pana w niebiesiech. Czyniąc
to, zainspirowali oni generacje szlachetnych chrześcijan, którzy
ostatecznie nauczyli spragnionych krwi Rzymian, wartości współczucia
i braterskiej miłości. Cóż, tak głosi mit.
Chociaż okrucieństwo i ludzkie cierpienie było integralną częścią
historii Kościoła, fanatycy Chrystusa rzadko bywali wiktymizowanymi
niewiniątkami. To raczej chrześcijanie pławili swą wiarę w krwi
innych.
Nie istnieje ŻADNA potwierdzająca ewidencja co do egzystencji
dwunastu apostołów i absolutnie ŻADNEJ ewidencji co do kolorystycznej
różnorodności męczeńskich śmierci, których rzekomo mieli oni doświadczyć.
Sama Biblia faktycznie wspomina śmierć jedynie dwu apostołów:
Jakuba, który został skazany na śmierć przez Heroda Agrypę (zobacz
Jakuba w dyskusji nad jego dziwnym charakterem) oraz wrednego
Judasza Iskariotę ( zobacz poniżej), który umiera
kilkoma śmierciami, jak przystoi złemu facetowi.
Sama legenda i tradycja, wyśnione przez
wczesne kościoły w ich dążeniu do autentyczności i autorytetu,
zapewniły podniosłe bajki o heroiźmie i męczeństwie. Cała pletora
sprzecznych roszczeń i alternatywnych śmierci, jest elokwentnym
świadectwem tej totalnej fabrykacji nieistniejących towarzyszy
nieistniejącego boga-człowieka.
Sfabrykowane
zgony apostolskie
1.
Piotr (vel Szymon, Cefas). “ Skrócony o głowę przez Nerona?” Nie, nie sądzimy. Ta legenda
została wyśniona przez papieża z połowy II wieku, Anicetusa (156-166)
kiedy wdał się w konflikt z wielebnym Polikarpem ze Smyrny.
Polikarp próbował wygrać spór (nad datowaniem świąt Wielkanocnych),
upierając się, że przemawia on na podstawie autorytetu apostoła
Jana. W odpowiedzi na to, Anicetus wystawił roszczenie do
Piotra i Piotr, ”Książę Apostołów” przebija w grze Jana.
Teksty z II wieku, znane jako „Klementyny”(Homilie
Klementa) uczyniły Piotra „pierwszym biskupem Rzymu”
i wynalazek z III wieku dał mu 25-letni pontyfikat, co
sprawiło, że trochę dziwnie byłoby mu zginąc z rąk Nerona,
ale, hej, taka jest „tradycja”.
Ojciec Kościoła, Orygenes z III wieku,
wymarzył sobie kolorystyczny rozkwit tej opowieści: Piotr,
czując się niegodnym, aby być ukrzyżowany w ten sam sposób,
w jaki był jego Pan, wybrał opcję ‘B’ – ukrzyżowanie
do góry nogami!
2. Jakub syn Zebedeusza
Akty 12.1,2 mowią po prostu:
„ Około tego czasu król Herod wyciągnął swe ręce, aby
rozgniewać niektórych członków kościola i zabił on Jakuba,
brata Jana mieczem.”
Późniejsza legenda dodaje prawdziwie nadzwyczajny nonsens,
że rzymski oficer strzegący Jakuba został nawrócony na miejscu
i wybrał śmierć przez odcięcie głowy razem z nim! A nawet
późniejsze fabrykacje każą Jakubowi udać się na wędrowkę
po północnej Hiszpanii, zanim powrocił on do Judei na swe
męczeństwo.
3. Jan, syn Zebedeusza
Ten gość musiał być utrzymywany żywcem wystarczająco długo,
aby opiekować się Maryją, prowadzić kościół w Efezie, napisać
Księgę Objawienia i napisać własną ewangelię. Przeżył on
nawet gotowanie w oleju i dano mu umrzeć naturalną śmiercią!
4. Andrzej, brat Piotra
Pobożna inwencja daje Andrzejowi cudowną karierę, pokrywającą
wszystko od Scytii do Grecji i od Azji Mniejszej do Tracji.
Ten gość, jak się wydaje, wybrał opcje’C’ z menu ukrzyżowań:
na krzyżu w kształcie litery X. W sposób oczywisty pozwoliło
mu to na kontynuowanie nauczania przez 2 dni
5. Filip
Bajka umieszcza tego pana we Frygii, Kartaginie i Azji
Mniejszej. Bajkowa opowieść każe prokonsulowi ukrzyżować
go za nawrócenie jego żony. Być może ta uczta miłości
(agape) przekroczyła nieco swe granice.
6. Bartłomiej (Nataniel)
Co za podróżnik – Indie, Persja, Armenia, Etiopia i południowa
Arabia! Jakimś cudem zdołał on zostać ukrzyżowany ( obdarty
żywcem ze skóry i skrócony o głowę!) zarówno w Indiach,
jak i w Armenii. Całkiem impresywne. Nawet kiedy już zmarł,
jego kawałki podróżują; kościół w Rzymie rościł sobie prawo
do większości jego korpusu, ale Canterbury z XI w. dokonało
głośnej transakcji z jego ramieniem! Jego emblematem jest
nóż do zdejmowania skóry. Fantastyczne.
7. Mateusz (Levi)
Ten gość musi być utrzymywany żywcem wystarcząjaco długo,
aby napisać swoją ewangelię – przynajmniej 20 lat po śmierci
Chrystusa. Daje mu się kredyt na 15 lat w Jerozolimie,
następnie zaś misje do Persji i Etiopii oraz, oczywiście,
męczeństwo w obydwu tych miejscach. Według średniowiecznej
ikonografii nosił on okulary, aby lepiej móc liczyć swoje
pieniądze z podatków.
8. Tomasz Didymus (Bliźniak)
Inny wielki podróżnik, widywany wszędzie od Partii do
Kerali w południowych Indiach. Wynalazek z IV wieku, odpowiednio
daje temu ‘bliźniakowi’ dwa męczeństwa, jedno w Persji
i jedno w Indiach. A na domiar wszystkiego dostaje jeszcze
pogrzeb w Syrii! Jednakże inne miejsce spoczynku, Mylapore
– zostało ogłoszone przez Portugalczyków w XVI wieku. Rozsławiony
swymi „wątpliwościami” Tomasz inspirował całą gamę pobożnych
nonsensów: Akty Tomasza ( zbudował on pałac dla
indyjskiego króla, czy uwierzycie?), Apokalipsa Tomasza, Ewangelia
Tomasza i Dziecięca Ewangelia Tomasza.
Cóż, macie jeszcze jakieś wątpliwości? 9. Jakub, syn Alfeusza
Twórcy mitów faktycznie wysilają się dla tego faceta.
Zrzucany w dół ponad 100 stóp ze szczytu Świątyni przez
„skrybów i faryzeuszy”, przeżył jakoś swój wypadek po to
tylko, aby zostać ukamienowany, jego mózg miał być rozbity
pałką folusznika i jego ciało przerznięte piłą – i to wszystko,
gdy miał on 90 lat!
10. Juda/Tadeusz/Lebbausz/Daddeusz
Albo poważne bicie pałką, albo też ukrzyżowanie dla tego
pomieszanego gościa w mieście Edessa lub w Persji.
W sposób oczywisty, klub jego kibiców ucierpiał z powodu
tego, że jego imię było za bardzo zbliżone w brzmieniu
do Judasza.
11. Szymon z Kanaanu / Zelota
Wynalazek przybył późno dla tego człeka. Ale kiedy przybył,
było to coś pięknego – ukrzyżowanie w Persji i również
ukrzyżowanie o tysiące mil dalej, w Brytanii. Również jakoś
udało mu się nauczać w Afryce. Niezły wyczyn do naśladowania.
12. Matiasz
Fantazja wysyła tego gościa do Syrii, Kapadocji, na wybrzeże
Morza Kaspijskiego i do “miasta kanibali” ( Akty Andrzeja
i Matiasza). Śmierc przez spalenie. A również śmierć w
Jerozolimie przez ukamienowanie – i obcięcie głowy. Faktycznie,
wypełnia tylko liczbę, czasami stapiając się z Mateuszem
i czasami wymieniany, aby pozwolić Pawłowi na wejście do
„dwunastki”.
13. Judasz, syn Jakuba
Jeszcze nic. Czujecie jakąś inspirację?
14. Levi, syn Alfeusza
Nic jeszcze.
Marek (Jan Marek)
Choć ani Klement z Aleksandrii (?153-215), ani Orygenes
z Aleksandrii (182-251) wydają się nie zauważać, Euzebiusz
z Cezarei (c.263-339) przekazuje wieści, że apostoł
Marek był „pierwszym biskupem” Aleksandrii i cierpiał
męczeństwo w „ósmym roku panowania Nerona.” To byłoby
ok. 61 AD – czyniąc apostoła martwym przed śmiercią Piotra,
którego pamietniki Marek rzekomo spisywał, jako
Ewangelię wg Marka. „Wleczony na śmierć”, albo może nie.
Jego kości – no, czyjeś tam kości – znalazły się w Wenecji
z IX wieku.
Łukasz.
“Powieszony na oliwnym drzewie.” Albo też, “żył do wieku
lat 84 i umarł kawalerem.” Do części ciała roszczą sobie
prawo zarówno Padwa, jak i Konstantynopol.
Paweł.
“Skazany na scięcie przez Nerona.” Nie, nie było tak faktycznie,
ale legenda powiada nam, że podzielił los Piotra, nawet
umierając tego samego dnia. Pobożne romanse spisywane pomiędzy
II i IV wiekiem – Akty Pawła, Apokalipsa Pawła, Męczeństwo
Pawła oraz Akty Pawła i Tekli – zapewniają
cały bajeczny nonsens, jakiego ktoś mógłby sobie życzyć.
Wielokrotne śmierci
– biblijny motyw dla upewnienia się, że złych
ludzi spotyka NAPRAWDĘ zły los
Cztery różne śmierci dla Króla Saula.
1 Ks. Samuela (31.4) powiada, że Saul „wziął
miecz i upadł na niego”.
2 Ks. Samuela (1:2-10) mówi, że Saul, na swą
własną prośbę, został zabity przez Amalekitę.
Później w 2 Ks. Samuela (21.12) czytamy, że
Saul został zabity przez Filistynów w Gilboa.
Ale jeszcze potem w 1 Ks. Kronik (10:13-14)
dowiadujemy się, że Saul został zabity przez
Boga!
|
|
Judasz
Iskariota.
Ach, ten paskudnie wyglądąjący charakter pasuje do Judasza
|
|
Wielokrotne śmierci Judasza Iskarioty –
Jeśli żydowskie władze, ze swymi własnymi agentami, faktycznie
miały zamiar aresztować Jezusa, rzekomego guru przyciągającego
rozległe tłumy, to oczywiście nie musieliby oni
wynajmować wewnętrznego informatora, aby zidentyfikować charyzmatycznego
przywódcę. Nie jest również wiarygodnym, że ‘wielkie pieniądze’
byłyby wypłacone za ( z wszystkich rzeczy) pocałunek skazanego
Mesjasza (Marek 14.44). Teologiczny symbolizm jest tak oczywisty,
jak sam fałsz tej historii.
Mityczny „Judasz” był kreacją gentili/hellenistów
z wczesnego II wieku, eponimowy punkt skupienia dla anty-judaizmu i
anty-semityzmu wczesnego Kościoła. „Iskariota” wydaje się być
zapożyczonym od nazwy grupy buntowników, nazywanych Sicarii,
żydowskich asasynów, którzy używali sicae ( małych sztyletów)
i którzy zostali w większości wyeliminowani na krótko przed pierwszą
wojną żydowską.
Ignacy, piszący swoje epistoły około 115 r. nie wspomina o Judaszu
Iskariocie, ale też nie wspomina on żadnych innych ‘uczniów’
( Paweł i Piotr są nazywani ‘apostołami’ tzn. misjonarzami – jak
on sam).
Ale wraz z teologiczną koniecznością zdrady przez
‘Żyda/Żydów’ – boski zbawiciel przechodzi ciałem i duszą w posiadanie
gentili.
W metodach pozbywania się Judasza, nieszczęsnego zdrajcy Pana
– jak mógł on uczynić inaczej, będąc pod wpływem Szatana?! (Łukasz
22.3) – chrześcijańscy pismacy dawali się nieźle ponosić. Papiasz w
130 r. rozpoczął akcję…
Judasz,
kozioł ofiarny |
|
Wczesny II wiek:
“Judasz chodził po tej ziemi jako smutny
przykład grzesznika; gdyż jego ciało
napuchło do takich rozmiarów, że nie
mógł się on zmieścić tam, gdzie karoca
mogła łatwo przejechać, tak więc został
zmiażdżony przez karocę, aż jego wnętrzności
wypłynęły na wierzch.”
Papiasz, „Ekspozycja Przepowiedni Pana”
Ksiega II.
|
|
|
Dwie
bajeczki, które trafiły do ostatecznej edycji Biblii:
|
Mateusz
27:5
„ I rzucił on srebrniki w świątyni,
odszedł i poszedł się powiesić.”
|
|
|
Akty 1:18
„Obecnie
ten człowiek zakupił pole za nagrodę
swego występku; I padając głową naprzód,
rozpękł się on pośrodku pola i wszystkie
jego wnętrzności wyszły na wierzch.”
|
|
Ozdóbka
z IV wieku:
|
“Judasz był okropnym, chodzącym przykładem
niepobożności w tym świecie… Gdyż jego
powieki, jak powiadają, były tak napuchnięte,
że w ogóle nie mógł widzieć światła i
nie można było zobaczyć jego oczu… kiedy
się wypróżniał, wychodziła z niego zgnilizna
i robactwo z każdej części jego ciała,
ku jego wielkiemu zawstydzeniu.
Po wycierpieniu wielkiej agonii i kary,
powiadają, umarł on ostatecznie w swoim
domu i z powodu smrodu, ten teren jest
opuszczony i niezdatny do zamieszkania
nawet dzisiaj; Faktycznie, do tego dnia
nikt nie może przejść koło tego miejsca,
chyba że zatyka nos, tak ogromna była
wydzielina z jego ciała i tak dalece
rozlała się po ziemi.”
„Ekspozycja przepowiedni Pana” autorstwa
Papiasza jest cytowana u Apolinarisa
z Laodycei, chrześcijańskiego kapłana
i gawędziarza.
|
|
|
|
Kościół cieni
Po ‘śmierciach’ apostołów, nawet historycy kościelni nie są w
stanie zaoferować większych misjonarkich postaci ( dokonali słabej
próby z Ignacym). Przepaść ponad dwu wieków jest wypełniona anonimowym
kościołem cieni.
Spoglądając wstecz, owa próżnia została wypełniona
“cierpiącymi chrześcijanami” - kłamstwem wynalezionym przez tryumfujący
Kościół dla jego większej chwały, rozdmuchanym pracowicie przez rozpalone
umysły średniowiecznych urzędników kościoła i szerzony w naszych
własnych czasach przez studia w Hollywood.
Propagandyści
mieli stworzyć fantazyjną opowieść, w której ‘śmierć męczenników
stała się ziarnem kościoła’; opowiadali oni o ciągłym postępie,
najpierw w utajeniu, później otwarcie, poprzez który to odważni,
pobożni, pokorni i szlachetni wyznawcy Chrystusa, stawiali czoła
rozszalałym lwom i sadystycznym cesarzom. Poprzez swoje poddanie
się cierpieniu z bosko inspirowaną ekspresją, owi pionierzy chrześcijaństwa
– w sposób oczywisty – zdobyli najpierw szacunek a następnie serca
ciemnego i okrutnego, pogańskiego świata.
Kto prześladował kogo?
Poprzez trzy wieki, garstka chrześcijańskich „męczenników” może
być cytowana z kilku lokalizacji. Ich liczba, daleka od potwierdzenia
jakiegokolwiek generalnego lub ciągłego prześladowania wczesnych
chrześcijan, nie jest większa, niż można by sie było spodziewać od
braterstwa, które do czasu zamachu Konstantyna, liczyło sobie parę
dziesiątków tysięcy i pochodziło głównie z kryminalnych i marginalnych
klas.
Ogólne prześladowanie chrześcijan zdarzyło się jedynie
wówczas, kiedy Imperium chrześcijańskie skierowało swą zajadłość
przeciwko heretykom.
Imperium Rzymskie trwało ponad tysiąc
lat i prześladowało chrześcijan przez mniej niż 12 lat. ‘Chrześcijańskie
Imperium’ również trwało przez ponad tysiąc lat i prześladowało nie-chrześcijan
przez cały ten czas.
Oświeć
przyjaciela – poślij te stronę e-mailem
Copyright © 2007
by Kenneth Humphreys.
Kopiowanie jest dozwolone bez ograniczeń, pod warunkiem, że kredyt jest oddawany
Autorowi i żaden materiał z tego portalu nie jest sprzedawany dla profitu.
|
|