email Autora –
Kenneth Humphreys

Niniejszy artykuł oraz ponad 50 innych są obecnie dostępne w formie książkowej.

Aby zamowić swoją kopię – kliknij tutaj

Nie ma tu grzechu

Zarówno plemiona germańskie jak i Rzymianie posiadali wyczucie tego, co stanowi przestępczość i sprawiedliwość. Społeczne występki posiadały znane konsekwencje, regulowane przez magistraty. Kiedy przyszło do spraw religijnych, jednostka która nie ułagodziła bogów a zatem dokonała ‘wykroczenia’ – zbierała konsekwencje swego działania bezpośrednio od tychże bogów – nie wymagało to żadnej interwencji kapłaństwa. Bogowie troszczyli się sami o swe interesy.

Filozofowie starożytnego świata nie mieli żadnego pojęcia “grzechu”, ani też nie miały go żadne z panteistycznych systemów. Gnostycy, chociaż ich doktryny różniły się szczegółami, również nie posiadali żadnego pojęcia grzechu. Nawet dualistyczne systemy, takie jak  manicheizm i zoroastrianizm, które miały dwie wieczne zasady, dobra i zła, w stałej walce pomiędzy sobą, nie mieli żadnego prawdziwego poczucia grzechu. Dla nich wszelkie zło, a więc i w konsekwencji grzech, wynikał z zasady zła. Ale Żydzi mieli inny pomysł...

Żydzi mieli Grzech...

Grzech wkroczył na świat wraz z Adamem.

Ale oczywiście, nigdy tego nie uczynił, bo Adam nigdy nie istniał ( ta postać jest archetypalnym człowiekiem, symbolizującym ‘ludzkość’). Grzech faktycznie wkroczył na świat w perwersyjnych umysłach kapłańskich skrybów. Doskonały Bóg, niewątpliwie mógł był stworzyć doskonały świat. Ale zamiast tego, boscy kapłani kazali swemu bóstwu stworzyć Grzech. Gdyby stworzenia boskie nie grzeszyły, jak mógłby ten niebiański monster okazywać swe ‘zbawiające współczucie’ poprzez wstawiennictwo kapłaństwa?!

Grzech, grzeszność i grzesznicy pojawiają się w każdej z ksiąg Biblii, kilkaset razy faktycznie. Grzech jest samym fundamentem judeo-chrześcijańskiej religii. Jest to dominujący temat w Torze i u proroków.

Kto jest autorem wszystkich tych „wykroczeń przeciwko boskiemu prawu?” W teologii, która dopuszcza jedynie pojedynczego boga, może istnieć tylko jedna odpowiedź: Sam Bóg!

Według wybitnego żydowskiego mędrca, Bóg powiada nam:

„Ja jestem PANEM i nie ma żadnego innego Boga poza mną: Ja wami kieruję, chociaż wy mnie nie znacie: Aby mogli wiedzieć ci od wschodu słońca do jego zachodu, że nie ma nikogo poza mną. Ja jestem PANEM i nie ma nikogo innego. Ja stwarzam światło i ciemność; Ja przynoszę pokój i stwarzam zło; Ja, PAN czynię te wszystkie rzeczy.

Izajasz 45.5,7

Teologia, oczywiście, ma tu paradox nie do rozwiązania, ponieważ jedyne bóstwo musi pozostać bez winy, nawet jeśli jest ono ostatecznym autorem tego wszystkiego, co złe.

‘Jako że jest kwestią wiary to, że Bóg jest wszechmogący, wszechwiedzący i całkowicie dobry, jest trudno dopatrzeć się grzechu w jego stworzeniu. Istnienie zła jest  podstawowym problemem w całej teologii.” – Encyklopedia Katolicka, Tom XIV

W zamiarze wyłgania się z tego zaułka, kapłaństwo przenosi winę za grzech na ludzkość. Chociaż człowiek jest „doskonałym stworzeniem Boga”, podarowana mu zostaje wolna wola wybierania przeróżnych pokus – które same w sobie są jedynie ofertą, ponieważ Bóg pozwala im istnieć! Zatem sam wielki bóg knuje złapanie ludzkości w grzechu przy pomocy takich smacznych owoców, jak Drzewo Wiedzy i genitalia. Kiedy słaba wola człowieka ulega, kary są faktycznie poważne. Jak pisze Ezekiel w 18.4, „Dusza, która grzeszy, umrze.” I nie sądźcie, że możecie ukryć wasz grzech również: „Bądźcie pewni, że wasz grzech was odnajdzie” – pisze Mojżesz w Ks. Liczb 32.23.

Po swym spotkaniu z zoroastrianizmem, judaizm osiagnął później pojęcie złego boga (Szatana) razem z jego demonami, jako przeciwieństwo dobrego boga  (Jahve) – ale nawet wówczas, Szatan może jedynie istnieć dlatego, że „wszechmocny” bóg pozwala na to.

Człowiek nieuchronnie grzeszy. Pokusy są tak nieodparte, kontakt zaś z tym, co nieczyste i z wydzielinami ciała tak prawdopodobny. Odpowiedź? Święci szarlatani wynaleźli pojęcie żalu za grzechy i kompensacji, które – niespodzianka, niespodzianka! – obejmują posłuszeństwo wobec i opłacanie się kapłaństwu; zwierzęce ofiary wystarczą, dziękujemy!

Kapłani wyliczają całą różnorodność ofiar (“całopalne”, „pokojowe”, „za winy”, „za grzech”), które wymagają albo „czystych” zwierząt ( bydła, owiec, kóz, gołębi), zboża, kadzideł, albo wina (Leviticus 1.3). Tłuszcz i niejadalne części były spalane ( to był kęs dla Boga!); krew bywała rozsmarowywana lub rozpryskiwana na ołtarzu (trochę dramatu); najlepsze kąski i skóry szły na rzecz kapłaństwa. Kapłani jedzą i grzechy innych zostają kompensowane.

W przypadku, kiedy jednostka odmówi kompensaty, Tora wymaga aby grzesznik został wyrzucony ( lub zabity) aby zabezpieczyć kolektyw przed boską retrybucją.

Judaizm powiada, że człowiek jesgrzesznikiem, ponieważ grzeszy.

Chrześcijaństwo powiada, że człowiek grzeszy, ponieważ jest grzesznikiem.

Rabin Solly: ‘Wszyscy są grzesznikami!’

Prawo w sposób oczywisty sprawiło rabinowi św. Pawłowi problem. Jeśli prawo jest doskonałym kodem prowadzenia się, dlaczego zbawienie przez Chrystusa stało się koniecznym?

„ Jeśli zbawienie przychodzi poprzez prawo, Chrystus umarł nadaremnie;”

Gal. 2.21

Jeśli Wszechmogący ‘machnął ręką” na źle zachowujących się Żydów, dlaczego by nie zabrać Prawa do gentili? Celem Pawła, jednakże, było stopienie umierającego/odradzającego się boga słońca pogan z żydowskimi pismami. W oszałamiająco krótkim spięciu teologii, Paweł dał odpowiedź: My wszyscy jesteśmy grzesznikami.

„Gdyż Bóg skazał wszystkich ludzi na nieposłuszeństwo, aby mógł on mieć litość nad wszystkimi”.

(Rzym. 11.32)

„Wszyscy grzeszyli i przez to nie zasługują na chwałę Boga”.

(Rzym. 3.23)

Cała rasa ludzka jest już potępiona!

Bóg zmusza nas wszystkich do grzechu po to, aby mógł nas zbawiać! Listy Pawła odnoszą się do grzechu prawie ze sto razy. Wg radykalnych rabinów, zadośćuczynienie za wszystkie grzechy ludzkości – przeszłe, obecne i przyszłe – już zostało dokonane przez ofiarną śmierć boga-człowieka Jezusa. Czy nie jesteśmy więc wszyscy „zbawieni”? Tylko za wstawiennictwem kapłana, powiada Paweł, który może dostarczyć grzesznika do „łaski bożej”. Jedyne co grzesznik musi zrobić to „zaakceptować Jezusa”. Paweł oferuje „szybkobieżne” zbawienie dla pogańskich tłumów... Powiada Paweł:

„ Gdyż ceną za grzech jest śmierć, ale dar Boga oferuje życie wieczne poprzez Jezusa Chrystusa Pana naszego”.

(Rzym. 6.23).

Tak więc religia Pawła – pospołu z wszystkimi innymi – tworzy ‘problem’, na który następnie oferuje rozwiązanie – poddanie się kapłaństwu, oczywiście! Większość przekazu Pawła ma faktycznie wiele wspólnego z kolekcjonowaniem gotówki...

„Tak więc uważałem za konieczne zachęcić braci do odwiedzenia was najpierw i dokończenia aranżacji odnośnie szczodrego daru, który przyobiecaliście... Każdy człowiek powinien dać, co zdecydował dać w swoim sercu, nie opornie i nie pod przymusem, gdyż Bóg kocha chętnego ofiarodawcę.”

2 Korynt. 9.5,7

Chrześcijanie wynajdują większe i śmiertelniejsze grzechy...

Judaizm posiadał swoje własne grzechy, ale przynajmniej pozwalał na okazyjne pojawianie się „prawych” ludzi. W świętej mitologii owe paragony pojawiały się od czasu do czasu aby besztać swych współplemieńców.

Ale chrześcijaństwo poszło dalej. W oszalałych umysłach chrześcijańskich teologów, grzech stał się bardziej odrażający, niż kiedykolwiek był. W miarę rozwoju chrześcijaństwa rozwijal się również grzech. Nie był to już dłużej grzech wynikający z działania (Rzym. 1.23);  wykroczenie mogło się wydarzyć z użyciem słowa ( np. Mateusz 5.22), albo myśli ( np. Jan 3.15) – „przestępstwo myślenia” miało towarzyszyć nadejściu kościelnego totalitaryzmu.

Naturalna istota z instynktami cielesnymi musiała zostać zakazana. Wina, którą jakiekolwiek wykroczenie rodziło, nawet w swej najmniejszej infrakcji, podkarmiała psychozę, na której chrześcijaństwo kwitło. Grzechy stały się kardynalnymi lub śmiertelnymi. Rozmyślne nieposłuszeństwo wobec znanej woli Boga, wymagało najcięższej kary – śmierci i udręk piekielnych. Bunt przeciwko prawom Boga był czymś dalece gorszym od kryminalnego zachowania się książąt, które jedynie produkowało ucisk, smutek i cierpienie.

Umocnieni autorytetem rzymskiego państwa, fanatycy Chrystusa byli bardziej proaktywni, niż żydowscy skrybowie byli kiedykolwiek. Stało się ich świętym obowiązkiem polowanie na grzeszników i ich karanie.

Opętani seksem starcy definiują doktrynę

Wcześni Ojcowie Kościoła z II i III wieku czynią aluzję do doktryny “grzechu pierworodnego”. Tertullian, być może pod wpływem stoicyzmu i wiary w zasadniczą jedność materii i ducha, myślał, że dusza jest fizyczna i przekazywana przez rodziców w akcie prokreacji. ( Daje on przykład montanistycznej prorokini, która wyznaje, iż widziała duszę i zmierza do opisania jej wyglądu!).

Tertullian nauczał, że kiedy jeden z rodziców grzeszył, ten fizyczny odcień duszy był przekazywany dzieciom.

Orygenes, bardziej spekulatywny teoretyk, argumentował za pre-egzystencją duszy. Był on pewien, że wszyscy ludzie grzeszyli i upadali w tej wcześniejszej egzystencji. Upadli ludzie zostali skazani przez  Boga aby wejść w materialne ciała po to, aby się poddać dyscyplinie i oczyścić. Orygenes, podobnie jak Augustyn po nim, sądził że istniało tam wrodzone zanieczyszczenie i grzeszność w unii seksualnej, jako sposobie w który grzech zdołał przeniknąć na świat. Kobiece bóle porodowe były same w sobie czystą ewidencją grzeszności tego oryginalnego aktu!

Augustyn ( znany jako ‘Wielki Grzesznik – po kolorycie swoich “Wyznań”) miał obsesję na punkcie żądzy prokreacji – niewątpliwie było to odbicie jego własnej dysfunkcjonalnej seksualności. Dziko rozwiązły w swym wcześniejszym życiu, porzucił on dwie kochanki, jedną z dzieckiem, a nielegalne związki wypełniały go poczuciem winy. W późniejszych latach, nie dowierzał sobie, aby być pozostawiony sam na sam z kobietą. W swoim „Mieście Boga” Augustyn rozważa tezę, że:

„ jako,  że jest możliwym dla ludzi kontrolowanie miękkich części ciała ( daje tu przykład ich ust i twarzy, a nawet zna ludzi, którzy potrafią ruszać uszami), może tak być, że przed upadkiem, Adam był w stanie odbywać stosunek bez erekcji. To właśnie spontaniczny ruch męskiego członka, który go tak alarmuje.”

(Daphne Hampson, „Po chrześcijaństwie”, str. 188) 

Najbardziej znacząca cechą seksu, powiedział Augustyn, była własnie ta „spontaniczność” męskiej erekcji ( czasami nieobecna, kiedy się jej pragnęło; czasami obecna, kiedy się nie pragnęło!). Doszedł on do wniosku, że ten ‘lubieżny’ impuls nalezał do „natury” (Natura vitiata), a nie do ducha. Boleśnie mizoginistyczny, Augustyn zadecydował, że ponieważ męska „natura” była niemożliwa do kontrolowania, to na kobiety należało nałożyć restrykcję. W swych „Wyznaniach” IX.9 chwali on kompletną subordynację swojej matki wobec jej gwałtownego męża.

Powiada Augustyn.

“Nic nie sciąga ducha człowieka w przepaść tak potężnie, jak pieszczota kobiety i ten fizyczny stosunek, który jest częścią małżeństwa.”

(„Monologi”)

Wg osądu Augustyna – a następnie i całego Kościoła – pożądanie seksualne i jego zaspokojenie (‘żądza”) musiały być kontrolowane, ograniczane i więzione. Libido było stygmatyzowane jako grzech, oddalający nas od Boga. W przeciwieństwie, celibat, czystość i dziewictwo były chwalone, jako będące o wiele bliżej doskonalości boskiej i miały być preferencjami w wyborze. Całe wieki nędzy – seksualnej i psychologicznej – były konsekwencją tegoż, w miarę jak miliony ludzi stawało się celibantami i zwalczało swą własną naturę. Jako, że takie zasady zagrażały kontynuacji ludzkiej rasy, beznamiętny stosunek małżeński - jedynie w celu prokreacji potomstwa- pozostawał dozwolony, chociaż nawet to było grzechem ‘powszednim’. Przedmałżeński i pozamałżeński seks były grzechem, podobnie jak był nim seks podczas ciąży lub w późniejszym wieku. Nawet nieszkodliwe rozładowanie napięcia masturbacją stało się poważnym grzechem, zbrodnią ‘onanizmu’.

GRZECH

Dzieło Boga

Cena grzechu – bardzo bogaty Kościół

“Pieniądze z ofiar winnych i ofiar za grzechy nie były przynoszone do świątyni PANA; należały do kapłaństwa.”

2 Ks. Królów, 12.16

Po deliberacjach na temat grzechu na synodach w Rzymie i Kartaginie (251/252 AD) Kościół zadecydował, że nikt nie był w stanie uniknąć grzechów powszednich, a zatem wszyscy potrzebowali wstawiennictwa Kościoła. Ale również zarządził, że „wszystkie grzechy były wybaczalne, za odpowiednim zadośćuczynieniem.”

“Błogosławieni ci, których wykroczenia są wybaczone, których grzechy są odpuszczone.”

Rzym. 4.7

Tutaj potencjalnie istniał wielki biznes w wybaczaniu – ale kto miał prawo odpuścić grzech?

Pewni przebiegli klerycy zobaczyli sposobność i zadeklarowali się, jako ”konfesorzy”. Wypełnieni, jak powiadali, Duchem Świętym, rościli sobie prawo do odpuszczania grzechów ( szczególnie grzechu apostazy w czasie prześladowań Decjan) – i z tą samą pewnością pozwolili sobie być rekompensowani za swe wysiłki.

Pozory tego pędu współzawodniczących szarlatanów uruchomiły dzwonki alarmowe pomiędzy biskupami, którzy odpowiedzieli na to zadeklarowaniem swych własnych wyłącznych praw do przebaczania grzechu. Lukratywny biznes grzechu został podzielony pomiędzy operującymi.

Pod koniec IV wieku. Augustyn wyjaśnił, że jedynie hierarchia katolicka była w stanie przebaczać grzechy:

“ Od czasów Adama wszyscy ludzie grzeszyli; jedynie kilku z “łaską Boga” jest w stanie uratować grzeszników,” ( O predestynacji)

Augustyn prowadził brutalną kampanię przeciwko zwolennikom Pelagiusa, mnicha, który miał czelność wierzyć, że człowiek miał wrodzoną zdolność, aby żyć zgodnie z przykazaniami Boga, a zatem uniknąć grzechu.

W późnych latach VI wieku papież Grzegorz, entuzjastyczny następca Augustyna, skodyfikował grzechy do liczby siedem, umieszczając “próżną chwałę” w pysze, ‘acedia” w smutku i dodając zawiść. Jego uszeregowanie od najcięższych do najmniej ciężkich było: pycha, zawiść, gniew, smutek, chciwość, łakomstwo i żądza. W XVII w. Kościół zastąpił niejasny grzech „smutku” lenistwem.

Cierpienie jest karą za grzech – i kościół był przyczyną tego cierpienia.

Kapłańskie alfonsy

Zwykłe grzechy powszednie mogły być usuwane modlitwą, spowiedzią przed klerem, aktem skruchy, żarliwą komunią i innymi ‘pobożnymi dziełami’, z których wszystkie wymagały częstego uczęszczania do kościoła i odpowiednich serwisów lub rekompensaty dla urzędującego kleru.

Dokonawszy transformacji nawet i chrześcijańskiego małżenskiego łoża w  „nierząd”, Kościół mógł wymusić swoje kary za każdy akt kopulacji, w którym wykrywał „żądzę”. Nadużycie przez kler instytucji „spowiedzi”, oryginalnie dokonywanej u stóp księdza, obligowało Kościół do wprowadzenia konfesjonałów na rzecz przyzwoitości.

Świętoszkowaty Augustyn zapewnił również wątpliwą teologię czyśćca, przechowalni, gdzie nawet przyzwoici chrześcijanie mieli się znaleźć po śmierci, w miejscu, gdzie ‘ogień może oczyścić ich od grzechu’. Podejmując przekaz, papież Grzegorz powiedział:

„ Co do pewnych mniejszych przewinień, musimy wierzyć, że przed sądem ostatecznym istnieje czyszczący ogień (purgatorius ignis)...”

(Dialogia IV,xli.3)

Papieże mieli w następstwie tego generować rozległe dochody poprzez sprzedaż odpustów, które miały ‘uwalniać dusze od czyśćca’. Żyjący – wypełnieni niepokojem o swych zmarłych krewnych – mogli oferować modlitwy, usługi płatności na rzecz Kościoła, tak aby ci w czyśćcu mogli przejść nieco szybciej poprzez swoje kary!

Kryminalny kler

Poważniejsze grzechy wymagały nawet większych poświęceń ze strony grzesznika. Jakąż miał on potrzebę ziemskich dóbr, gdy jego nieśmiertelna dusza była w niebezpieczeństwie?

Według oszalałej teologii ( 1 Kor, 6.9; Mat. 25.41; Marek 9.45, etc) Bóg upiera się przy pokucie za grzech, czy to w tym świecie, czy w przyszłym. Kara w przyszłym życiu byłaby proporcjonalna do grzechu popełnionego w tym życiu, ale również trwałaby na zawsze – nieco zbyt surowe od boga miłości i dobroci! W przyszłym życiu, ostrzegał Kościół, kara za grzech miała być ‘bólem utraty’ – to znaczy, „pozbawieniem błogosławionej wizji Boga”. Co gorsze, tortury w piekle oczekiwały na grzesznika i w miarę postępu wieków, owo chrześcijańskie piekło stawało się coraz to wredniejszym miejscem.

Jednak pomimo tego całego teoretyzowania nt. życia po życiu (i terroru, jaki konsekwentnie wywoływał on u wierzących) – wybieranie pokuty w przyszłym świecie nie było opcją w imperium chrześcijańskim. Miłosierny Bóg zapewnił lekarstwo na grzech w tym życiu poprzez instytucję swego Kościoła!

Katolicki Syndykat Zbrodni – ‘Czyściec Inc.’ ‘ Kiedy pieniądz dasz ochoczo, to dusze z czyśćca wyskoczą’. Słabi i naiwni byli strzyżeni przez papieskich agentów – takich, jak dominikański mnich Tetzel – który sprzedawał papieskie odpusty dla ukochanych zmarłych ‘cierpiących oczyszczający ogień’. XVI- wieczna płaskorzeźba w drewnie – Jan Breu Starszy

Z mieszanką ‘wiecznej szczęśliwości’ po jednej stronie i ‘szatańską przepaścią’ po drugiej, Kościół bezlitośnie eksploatował strach, łatwowierność i nadzieje ludzkości. Poprzez wieki, Kościół zabezpieczał nie tylko prawie nieograniczony królewski patronat,

ale również donacje, posiadłości i legaty od zamożnych wiernych, przekonanych, że kupowali oni sobie miejsce w Niebie. Od wszystkich innych Kościół zbierał dziesięciny, odpusty i opłaty; sekwestrował posiadłości heretyków i Żydów; przejmował ziemie innowierców.

Czas nie łagodził żarłoczności Kościoła.  Sobór w Trencie (1545-1563) potwierdził ponownie, że wszystkie grzechy śmiertelne musiały być ujawnione na spowiedzi. Obejmowało to nawet najbardziej intymne, sekretne myśli, ponieważ myśli

„czasami o wiele poważniej ranią duszę i są bardziej niebezpieczne, niż grzechy popełniane otwarcie”.

Poprzez interpretację ‘Jego prawa’ i administrowanie ‘Jego sakramentów’, Święta Matka Kościół była w stanie adekwatnie przewidywać ‘lekarstwo’ na grzech – i ostatecznie zapewnic pokutującemu grzesznikowi zjednoczenie z Bogiem w niebie. Kościół miał Święty obowiązek ratowania duszy grzesznika od wiecznych męczarni. Zniszczenie jego ciała i zawłaszczenie wszystkiego, co posiadał, było małą ceną do zapłacenia za taką Łaskę Boską.

We wczesnych latach XVI wieku Luter miał się stać wyrazicielem tych, którzy posiadali „niebezpieczne myśli”. Luter ponownie zinterpretował listy Pawła i inne kluczowe ustępy Biblii, aby argumentować za „łaską”,która mogła być osiągana przez własną wiarę jednostki – bez aktów pokuty, wstawiennictwa świętych i męczenników, święte pielgrzymki, listy odpustowe, etc – faktycznie, bez tych wszystkich parafernaliów eklezjastycznego wymuszania okupu.

Ci seksualnie zawieszeni chrześcijanie Synod w Ancyrze 313/6 AD “ W Ancyrze intrygująca klasa chrześcijan, których cieszyła sodomia, czyli seks ze zwierzętami, została rozbita na grupy wiekowe, którym przyznano długie okresy pokuty. Żonaci grzesznicy, jeśli byli starsi niz 50 lat, mieli otrzymać komunię tylko na łożu śmierci. Kiedy kanon został przetłumaczony na łacinę, został on odebrany, jako prawo przeciwko homoseksualistom i we wczesnych średniowiecznych królestwach był on uporczywie cytowany, jako autorytet przeciwko nim.” - Robin Lane Fox (Poganie i chrześcijanie, str. 665)

Pokrewne artykuły   Misjonarze, czy mordercy? – chrystianizacja Europy   Papiescy książęta – chrześcijańscy panowie piekła na ziemi   Dodając ciemności Wiekom Ciemnym Powrót na stronę główną; WIĘKSZE  DZIAŁY Wciąż trzymając się idei, że jakiegoś rodzaju święty człowiek stoi za tą legendą? Lepiej to sprawdzic Bóg-człowiek – narodziny super-bohatera Bliższe spojrzenie na to gładkie zapewnienie, że historia Jezusa “ wystartowała szybko i  szybko się rozprzestrzeniła W co FAKTYCZNIE wierzyli wcześni chrześcijanie? Wiele prądów zasila mit Jezusa, jak strumienie i dopływy zbiegające się dla uformowania większej rzeki. W poszukiwaniu źródeł legendy – synkretyczne dziedzictwo chrześcijaństwa Wiele z mitologii chrześcijańskiej jest odgrzewaniem starszych i nawet jeszcze bardziej przejrzystych fabrykacji – judaizmu Żydowska opowieść – droga rabina Ludzka pomysłowość i przebiegłość jest porównywalna z monumentalną łatwowiernością i pobożnymi życzeniami ludzkości Chrześcijańska wytwórnia fabrykacji Organizacja kościelna, autorytet i członkostwo, wyprzedzają raczej, niż idą w ślad za usprawiedliwiającą doktryną. Jako, że organizacja i jej potrzeby zmieniały się, tak też i „Testament Boga” dostosowywany był odpowiednio Dogmat – słowo w całej swej dzikiej glorii Od religijnego policjanta do wielkiej postaci Kościoła, od pogromcy bestii w Efezie do ścięcia w Rzymie, historia Pawła ma więcej dziur, niż ser szwajcarski   Święty Paweł Apostoł – martwy w wodzie? Zaaranżowany przez ambitny chrześcijański kler, rak przesądu, strachu i brutalności narzucony został całej Europie . Serce Ciemności – kryminalna historia kościoła chrześcijańskiego Chrześcijańskie niebo mogło być próżną fantazją, ale chrześcijańskie piekło było wystarczająco realne Piekło na ziemi – brutalny przesąd rozprzestrzenia się po świecie Podniesiony do statusu religii państwowej Kościół chrześcijański przewodził zniszczeniu cywilizacji. W miarę jak mijały wieki, religijny barbaryzm stawał się coraz to bardziej zajadły. Światowa Zima – okropne koszty „chrześcijaństwa” Posiadając żydowskiego ojca (surowego patriarchę) i chrześcijańską matkę ( obsesja winy i nieba) - nie ma się co dziwić, że islam ukształtował się co nieco na tatarską modłę. Islamska Burza Pustynna – ‘chrześcijaństwo’ zbiera plony Niech nas Niebo wspomaga. Najbogatszy i najpotężniejszy naród w historii charakteryzuje psychotyczne zaślepienie Jezusem Panem Chrystianizacja Ameryk

Copyright © 2004 by Kenneth Humphreys.
Copying is freely permitted, provided credit is given to the author and no material herein is sold for profit.