Żydowski
kocioł
Państwo Judei było zasadniczo teokracją. Kapłaństwo kontrolowało
wszystkie aspekty żydowskiego życia i pokorny Żyd był całkowicie
na łasce kapłana.
Okupacja przez
Rzym i wojna przeciwko imperium posłała sejsmiczne fale poprzez
kohorty wiernych. Pomiędzy upadkiem świątyni w Jerozolimie
w r. 70 i ostatecznym wygnaniem
Żydów w r. 135, ścierało się wiele odcieni rewizjonistycznego
judaizmu.
Koptyjscy mnisi
Nie powinno nikogo dziwić, że po klęsce ostatecznej rebelii Bar
Koszeby i eliminacji Judei, pewne odłamy judaizmu uległy metamorfozie
w ‘nową’ religię – chrześcijaństwo.
Paweł – gnostyk, czy
też nie
Doświadczenie
poza ciałem “ Znam osobę w Chrystusie,
która czternaście lat temu została złapana w trzecim niebie. Czy było
to w ciele, czy poza ciałem, tego nie wiem – Bóg tylko wie.”
- św. Paweł (2 Kor, 12.1,4)
Czas zabaw towarzyskich w Koryncie?
Wydaje się, że wcześni chrześcijanie tego greckiego miasta wzięli
przykazanie „miłujcie jeden drugiego” nieco zbyt literalnie. Zarówno
Paweł, jak i Klement besztali Koryntian za ich rozwiązłość.
„ Istnieją powszechne doniesienia,
że istnieje cudzołóstwo pomiędzy wami i takie cudzołóstwo, dla jakiego
nie ma nawet nazwy pomiędzy gentilami, że niektóry może mieć żonę
swego ojca...
Ten, który popełnia taki uczynek, powinien w imię naszego Pana Jezusa
Chrystusa być oddany Szatanowi w celu zniszczenia ciała, tak aby duch
mógł zostać uratowany.”
- 1 List do Korynt. 5.1,5
“ Musimy się pożegnać z wszelkimi oszczerstwami, wyuzdanymi
i nieczystymi kopulacjami, piciem i burdami, niską pożądliwością,
odrażającym nierządem i pychą, która jest abominacją.”
- 1 Klement, 30
Skłonności wczesnych
chrześcijan
Dymiąca lufa?
Jest z pewnością nieco więcej, niz dziwne, że żaden z innych dokumentów,
mniej czy bardziej współczesnych z listami Pawła –
“Pasterz Hermasa”, “Didache”, „1
Klement”, „Ksiega Objawienia”, „List do Hebrajczykow” i „List Barnaby”
– nie wspomina nic o „Jezusie z Nazaretu”, bajce
znanej dzisiaj każdemu dziecku. Czy nie jest bardziej niż rozsądnym sugerować,
że w tym czasie historia ta nie została jeszcze sfabrykowana?
Święty Zającu! Liczne otwory!
“ Pomiędzy innymi rzeczami,
Pan powiada, że nie wolno wam jeść zająca, przez co rozumie on, że nie
wolno wam korumpować młodych chłopców, lub stawać się takimi, co tak
czynią; ponieważ zającowi odrasta świeży otwór w tyle co roku i ma tyle
tych otworów, ile ma lat życia.”
- List Barnaby, 10
Oczywisty seryjny pederasta
Święta zmiana płci! „’I to, że nie masz spożywac hieny oznacza, że nie masz być wszetecznikiem
lub libertynem, czy też kopiować ich zachowania; bo to stworzenie zmienia
swą płeć corocznie i raz jest męskie, a raz żeńskie.”
- List Barnaby, 10
Uważajcie
na te zmienno-płciowe niebezpieczeństwa
“BJ”
Barnaba
“Ani też nie będziecie trzymać się nieczystych niewiast, z których ust
płynie zło.”
- List, 10:8
Nie ma mowy
Papiasz
“ Jeśli pojawi się ktoś, kto był wyznawcą Starszych, chciałbym się dowiedzieć
o tym, co Starsi mówią...
Gdyż myślałem, że rzeczy wyczytane w książkach nie pozwolą mi skorzystać
na tyle, co słowa żyjącego i niezłomnego głosu...”
Jeden ze Starszych również zwykł pisać tak:
„Marek był tłumaczem dla Piotra. I spisał on tyle, co Piotr przekazał
mu o powiedzeniach i czynach Chrystusa – dokładnie, ale nie za porządkiem.
Gdyż nie był on tym, który slyszał i przebywał z Panem, ale, jak już
mówiłem, był to Piotr, który adaptował jego nauki w miarę, jak zachodziła
potrzeba i nie układał powiedzeń Pana w jakimś porządku. Tak więc Mateusz
skompilował powiedzenia Pana w języku hebrajskim. Ale każdy interpretował
je, jak umiał.”
- Euzebiusz (Historia Kościoła)
|
Dziwaczne – asortyment wczesnych
wierzeń chrześcijańskich
Od początków ludzkiej
cywilizacji kapłani i ‘święci mężowie’ wynajdywali pobożne nonsensy.
Dla kapłaństwa nagrody były olbrzymie: władza, prestiż i bogactwo.
Stopili się oni z rządząca elitą i stali się jej cześcią.
Ale czasy społecznych napięć zawsze odnotowywały wynurzanie
się opozycji wobec kapłaństwa, radykałów i fundamentalistów,
nauczających czystości bajki; ascetyków, purytanów i fanatyków,
którzy potępiali i piętnowali skorumpowany i światowy establishment
religijny i oferowali siebie, jako apostołów Prawdy i Boskiej
Mądrości.
Rzymska kolonizacja i eksploatacja Judei w I wieku, spowodowała
ogromne stresy dla teokracji, która cieszyła się swoją absolutną
potęgą pod rządami machabejskich królów i była uspokajana i rozpieszczana
nawet przez Heroda Wielkiego. Z jednej strony faryzeusze, rabiniczy
strażnicy religijnej poprawności, nie będący częścią hierarchii
świątynnej – i Esseńczycy po drugiej stronie – egalitarni puryści,
którzy wycofali się do swych własnych społeczności i żyli wg
własnych zasad – trenowali kadry i ukształtowali najwcześniejszą
ideologię dla radykalnej zmiany w judaiźmie.
Wiek rozszerzających
się rebelii, wojny domowej i wojen narodowego ruchu oporu, prowadzących
ostatecznie do katastroficznej klęski, przygotował glebę do gwałtownej
i głębokiej rewolucji religijnej.
Paweł?
Założyciel chrześcijańskiego gnostycyzmu – a jednak wypracowanego
w ikonę swej literalistycznej opozycji.
„ Mówimy słowa Mądrości pomiędzy wtajemniczonymi... Mądrość
Boga w tajemnicy, Mądrość, która została ukryta” – 1 Korynt,
2.6,7 |
Klement?
Wczesny prezbiter rzymski. Albo może nie.
„Cały stos fałszerstw nosi nazwe „Klementyny”.
Najwcześniejszy (autentyczny?) list, pomiędzy innymi, oferuje
feniksa, jako dowód zmartwychwstania! |
Barnaba?
List Barnaby nie ma nic wspólnego z rzekomym towarzyszem
Pawła. (‘Żyd z Cypru’ , powiada bajka)
Napisany ok. r. 130, mówi dużo o Enochu, Danielu, Mojżeszu
i o tym co „Pan objawił nam przez swych proroków”, ale nie
wspomina prawie nic o Jezusie! |
Papiasz?
Mało wiadomo o tym biskupie Frygii z II wieku. W sposób
oczywisty trzymał on się elastycznej tradycji ‘oralnej’ i
nie wiedział nic o ‘ewangeliach’.
Został on ocenzurowany jako głupiec przez Euzebiusza, za swoje
‘dziwne przypowieści’ które obejmowały ‘mówienie bzdur’. |
Prorocy zagłady
Najwcześniejsze z chrześcijańskich społeczności, odległe od ośrodków
władzy i ubogie, prowadzone były przez charyzmatycznych agitatorów,
perypatetycznych ‘proroków’ i ‘nauczycieli’, którzy twierdzili,
że ich proroctwa o zagładzie otrzymywane były prosto od Ducha
Świętego Boga ( Akty 13.2; 15.23, etc, potwierdzają to). Ich
doktryna była spontaniczna, różnorodna i idiosynkratyczna.
Co ciekawe, garstka pisarzy z końca I i początków II wieku (Paweł,
Klement, Barnaba, Papiasz) nie cytowali Jezusa w ogóle.
Nie mowią oni nic, albo prawie nic o ludzkich „działaniach Jezusa”
albo cudach. Zrodzony z dziewicy, dokonywujący cudów bóg-człowiek
z późniejszej legendy był dla nich nieznany. Kiedy ich fantazja
wymagała wsparcia wyższego autorytetu, zwracali się zamiast tego
do żydowskich pism, do patriarchów, proroków i
rzekomych wypowiedzi samego żydowskiego Boga.
“Paweł”
Paweł, na przykład, nie
notuje ani jednej rzeczy z ziemskiego życia swego zbawiciela.
We wszystkich 13 listach przypisywanych Pawłowi, nie cytuje on
ani jednego powiedzenia Jezusa. Poprzez swoje listy referuje
on do duchowego Chrystusa, którego odkupiające poświęcenie pokonało
śmierć. Dla Pawła i pozostałych z wczesnych chrześcijan, Chrystus
nie był istotą ludzką, ale „aparycją”, emanacją od Boga, którego
Słowo, faktycznie, przemawiało przez niego. A kiedy on je wymawiał, oznaczało
to „Koniec Czasu” i bliski Sąd Ostateczny.
Sprowadzona do swych zasadniczych kwestii, gnostyczna logika Pawła
argumentowała: Od czasów niepamiętnych „Christos” był Synem
Boga. Tenże Christos poświęcił się w odległej przeszłości po to,
aby narodzić się w człowieku. Jego ‘zmartwychwstanie” i ‘życie” są
ponownie realizowane pomiędzy wtajemniczonymi, takimi jak sam Paweł,
którzy go akceptują.
“Klement z Rzymu”
Nic nie wiadomo o życiu czy śmierci “świętego” Klementa ( często
z rozmachem, choć anachronistycznie, stylizowanego albo jako
pierwszego, albo drugiego, trzeciego, czy czwartego ‘papieża’!)
Fantazja z V wieku wynalazła dla tego gościa malownicze męczeństwo,
polegające na utopieniu w Morzu Czarnym z kotwicą u szyi i podwodną
świątynią zbudowaną przez aniołów. Bajka prawdopodobnie zawdzięcza
wiele konfuzji z konsulem o podobnym nazwisku Tytus Flawiusz
Klemens, skazanym na śmierć przez cesarza Domicjana. Konfuzję
pogłębia powszechne założenie, że odniesienia Klementa do „ostatnich
nieszczęść” rzymskiego Kościoła nawiązują do rzekomych prześladowań,
wszczętych przez Domicjana. Ale to „prześladowanie” jest fałszem
i Klement faktycznie nie wspomina męczeństwa, nawet jak referuje
do śmierci Piotra i Pawła.
Kimkolwiek by nie był, Klementowi oddaje się kredyt za najważniejszy
z chrześcijańskich tekstów poza Nowym Testamentem – jego Pierwszy
List, dokument który zasadniczo dotyczy remonstracji
z braćmi w Koryncie, którzy odwołali swoich prezbitrów. (
Może za szybko przejrzeli kapłańskie oszustwo!)
Gdy się mu uważniej przyglądnie, list jest w oczywisty sposób
mniej autentycznym listem, a bardziej traktatem na temat utrzymywania
społecznej dyscypliny i kapłańskiego autorytetu. Przypisuje on
samym apostołom uprzednią wiedzę o karierowiczowskiej rywalizacji
pomiędzy chrześcijanami – którzy w następstwie ustanawiają „sukcesję
apostolską” dla utrzymania pokoju w Kościele (Klement 44).
Samo już to sugeruje datę z II wieku.
List, jakkolwiek
ważny odnośnie skupiania papieskiego autorytetu, nie mówi nic
o historycznym Jezusie. Jego ciekawostki obejmują nawiązanie
do „500-letniego ptaka feniksa”.
„Klement” ( a raczej koteria pseudonimowych fałszerzy) jest
autorem dalszych nonsensów w II, III i IV wieku, szczególnie Klementyńskich
Rekolekcji
|
Klement:
Dowód zmartwychwstania – odrodzenie Feniksa!
|
Istnieją jedynie 2 zachowane
greckie kopie 1 listu Klementa. Najstarszy jest w Kodeksie
Aleksandryjskim, który datuje się do V wieku. |
„ Pozwólmy sobie zrozumieć, umiłowani, jak Mistrz stale
ukazuje nam zmartwychwstanie, które nastąpi później...
Rozważmy ten cudowny znak , który jest widywany we wschodnich
regionach, to znaczy w częściach Arabii.
Jest tam ptak, który się nazywa feniks. Będąc jedynym
w swoim rodzaju, żyje on przez 500 lat i kiedy osiąga czas
swego odejścia, czyli śmierci, sporządza on dla siebie
trumnę z kadzidła i mirry oraz innych przypraw, w którą
pod koniec swego czasu wchodzi i tak umiera.
Ale w miarę jak jego ciało
gnije, rodzi się z niego pewien robak, który jest karmiony
przez wilgoć zmarłego stworzenia i któremu wyrastają
skrzydła. I wówczas, kiedy dorośnie, bierze on trumnę,
w której są kości jego rodzica i dźwigając ją, podróżuje
z kraju Arabii nawet do Egiptu, do miejsca zwanego Miastem
Słońca; I w ciągu dnia na oczach wszystkich, frunie on
do ołtarza Słońca, na którym ją składa; A gdy to uczyni,
gotuje się do powrotu. Tak więc kapłani sprawdzają rejestry
czasów i odnajdują, że przybył on, gdy 500-letni okres
się zakończył.
Czyż zatem nie myślimy, że jest to wielka i wspaniała
rzecz, jeśli Stwórca Wszechświata przyniesie zmartwychwstanie
tym, którzy służyli mu w świętości i w zapewnieniu dobrej
wiary, widząc, że ukazał nam nawet przez tego ptaka wspaniałość
swej obietnicy?”
- List św. Klementa do Koryntian |
“Barnaba”
Rzekomo Barnaba bywał czasami towarzyszem podróży Pawła.
„ I Joses, który pomiędzy apostołami
nosił przydomek Barnaba ( co było interpretowane, jako
syn pocieszenia), Lewita, pochodzący z Cypru. Będąc posiadaczem
ziemi, sprzedał ją oraz przyniósł pieniądze i złożył je
u stóp apostołów.” – Akty
4.36,37
Jednakże niekoherentny ‘List Barnaby’ jest o wiele późniejszy,
aby należeć do towarzysza apostołów. Pisany, prawdopodobnie, na
krótko przed rebelią Bar Koszeby, kiedy proto-chrześcijanie
byli pod presją podnoszącego głowę judaizmu, większość traktatu
reinterpretuje prawie wszystko w Starym Testamencie, jako oczekiwanie
Chrystusa. Np. każde odniesienie do wody – jest aluzją
do chrztu, a każde odniesienie do drzewa lub drewna –
wskazuje na Krzyż. Kiedy Abraham dokonał obrzezania na
sobie, uczynił to „ w duchowym przewidywaniu Jezusa”!
Barnaba cytuje, powtarzalnie i często niedokładnie, różne
perełki Starego Testamentu, Enocha, Daniela, Mojżesza,
etc i zawsze dla efektu – „to naprawdę odnosi się do Jezusa.”
Żydowskie prawa dietetyczne („nie będziesz spożywał zająca...
ani też nie będziesz jadł hieny”), ofiary zwierzęce, ziemia
płynąca mlekiem i miodem – wszystkie są wyobrażeniowo reinterpretowane,
jako nic innego, tylko alegoryczne odniesienia do Chrystusa.
Ale już sami Żydzi zostali „uwiedzeni przez zło” i są poza wszelkim
ratunkiem.
Podobnie, jak ‘Pasterz Hermasa’ i ‘Didache’ (
z którego epistoła zapożycza swoje
Światło i Ciemność ‘Dwu Dróg’), Barnaba jest wczesną
anty-żydowską propagandą chrześcijańską, która w ciagu II wieku
straciła swoją użyteczność.
Jedynie pośrednio Barnaba odnosi się do pewnych motywów
ze znanej parady Jezusa Chrystusa:
“Bo jesli by On nie przybył w ciele, jak mogliby ludzie
zostać zbawieni, nie ogladając Go?”
Jest tam odniesienie do „biczowania”, cytowanie 1
Izajasza 1.6 odnośnie „przebijania gwoźdźmi”, cytowanie Psalmu
22.20 odnośnie „rzucania losów o suknię” poprzez
przywołanie Psalmu 22.18.
Ale nigdzie Barnaba nie cytuje żadnych z chrześcijańskich
ewangelii. Nie ma imion apostołów, ani jeszcze skonfigurowanej
Świętej Rodziny. Parada na tym etapie jest dopiero dziełem w
toku.
Faktycznie, Barnaba gwałtownie odrzuca ideę, że Chrystus jest
“synem Dawida” – co opisuje on jako „błąd grzesznych ludzi.”
Czy Chrystus jest antropomorficznym Bogiem Słońca? Wygląda
faktycznie podobnie:
„ Jako, że spoglądając na Słońce, które ma przestać
istnieć i jest dziełem Jego rąk, ich oczy nie są w stanie znieść
jego promieni...”
Czy zostaje
on powieszony na Krzyżu, czy na drzewie?
„On sam chciał zatem cierpieć, gdyz było koniecznym,
że miał on cierpieć na drzewie.”
Barnaba odnosi się do Jezusa „powstającego w ósmym dniu”,
a nie w trzecim (Barnaba 15.9), ze zmartwychwstaniem i wniebowstąpieniem
mającym się wydarzyć tego samego dnia. Odnosi się on do apostołów,
jako „brutali najgorszego gatunku” (Barnaba 5.5).
Ten kawałek powinien zostać wyczyszczony!
Pokrótce, ten zabawny list ilustruje, w jaki sposób wczesny okres
do połowy II wieku był najbardziej twórczą fazą fabrykacji legendy
o Jezusie.
‘Ewangelia Barnaby’ (nieuchronnie) pojawiła się w wiekach średnich,
być może oparta na starożytnym oryginale. Niektórzy muzułmanie
lubią tak myśleć. Jej Jezus nie jest niczym więcej, niż człowiekiem.
Judasz jest tym, który został ukrzyżowany; I ewangelia oczekuje
nadejścia Mahometa!
|
Barnaba
Masowe obrzezanie u Abrahama odsłania Jezusa!
Chwała!
|
|
„Bo pismo powiada: I Abraham dokonał obrzezania
swych domowników 18 mężczyzn i 300. Jaka zatem wiedza
została mu dana? Zrozumcie, że powiedział 18 najpierw
i dopiero po przerwie 300. W 18 ‘I’ oznacza 10, ‘H’
oznacza 8. Tutaj macie JEZUSA (IHSOYS). I z powodu
krzyża w kształcie litery ‘T’ oznaczało to posiadanie
łaski. On powiedział również 300. Tak więc odsłonił
on Jezusa w dwu literach i w pozostałych krzyż.
- List Barnaby 9:7
I Mojżesz czyni prototyp Jezusa! Święty Kąsający
Wężu!
„ Podobnie Mojżesz czyni typ Jezusa, jak On musi
cierpieć i że On sam, którego będą myśleć, że zniszczyli,
ożyje w symbolu kiedy Izrael upada. Gdyż Pan zesłał
wszelkiego rodzaju węże, aby ich kąsały i umierali
oni ( tak dalece, jak wykroczenie Ewy zostało dokonane
przez węża), żeby mógł on przekonać ich, iż na skutek
wykroczeń ma na nich spaść nieszczęście śmierci.”
- List Barnaby 12.5 |
Papiasz
Papiasz, chrześcijański biskup Hierapolis
( Frygia , Azja Mniejsza) około roku 130, zebrał i zanalizował
“powiedzenia i czyny Pana”, a jednak nie był zaznajomiony
z ewangeliami. Również nie wydaje się być
świadomym Listów św. Pawła, choć zamieszkiwał kilka
mil od Kolosan.
Donosi on, że Marek „spisał to, co zapamiętał”
Euzebiusz, ortodoksyjny propagandysta z IV wieku, był rozczarowany
tym wczesnym biskupem. Opisywał on przypowieści Papiasza
jako „dziwne” i jego nauki na temat zbawiciela jako mające
„bajkowy charakter”. Papiasz jest autorem niektórych zabawnych
opowieści o złym Judaszu Iskariocie.
Euzebiusz potępia tego niewygodnego świadka chrześcijańskiej
inwentywności, nazywając go “człowiekiem o nadzwyczaj
małej inteligencji.” ( Euzebiusz, Historia Kościoła
3.39.13).
Święte
Gadające Winogrona!
Dowiadujemy się od Ireneusza (v.33), że Papiasz,
w swej IV księdze nt. autorytetu ‘Starszego’ Jana,
mówił jak:
„...nasz Pan powiedział, że przyjdzie
dzień, kiedy będą winorośle posiadające 10.000
łodyg i na każdej łodydze 10.000 gałęzi i
na każdej gałęzi 10.000 odrostów i na każdym
odroście 10.000 gron i w każdym gronie 10.000
winogron i każde winogrono kiedy wycisnięte
da 25 miar wina.
I kiedy którykolwiek ze świętych weźmie
grono do ręki, inne zawoła, ja jestem lepsze
grono, weź mnie i błogosław Pana poprzez
mnie.”
Słabe echo tego fantastycznego
nonsensu pojawia się u Jana 15.2
„ Każdą gałąź we mnie,
która nie rodzi owoców, on zabiera; I każdą
gałąź która nosi owoce, on oczyszcza, aby
mogła rodzić więcej owoców.”
Papiasz ma również opowieść
(Euzebiusz III, 39) o Justusie Barsabasie,
biorącym truciznę bez szkody. Ta bajka pojawia
się w ‘rozszerzonej’ edycji Marka, jako
uogólniona, aczkolwiek śmieszna, apostolska odporność
na trucizny:
“Będą oni podnosić
węże; I jeśli wypiją jakąkolwiek szkodliwą
rzecz, to ona im nie zaszkodzi; będą kładli
swe ręce na chorych i chorzy wyzdrowieją.”
– Marek 16:18
|
Literatura światowa jest przepełniona wynalezionymi charakterami.
Dla dobrych powodów jest ona nazywana fikcją.
Jezus nie stworzył Kościoła. To Kościół wyprodukował służącą sobie
fikcję: opowieść o Jezusie. We wczesnych dekadach II wieku, tzn.
w mniej niż sto lat po rzekomym życiu i śmierci ludzkiego zbawiciela,
chrześcijanie o jakich wiemy, propagowali sprawę całkowicie
duchowego Chrystusa. Jeśli ten Chrystus miałby
życ w ogóle, to jedynie w mitycznych „starożytnych czasach”.
W dwu następujących wiekach, pewna liczba jednostek przyczyniła
się do procesu antropomorfizacji swego niebiańskiego bohatera w
cudotwórcę z krwi i kości, znanego wszystkim. „Jezus z Nazaretu”
nigdy nie żył, ale jego życie zostało wynalezione, aby podpiąć
do niego wielbienie niepojętego kosmicznego Chrystusa oraz posłuszeństwo
dla jego ziemskiego nadzorcy, Świętej Matki Kościoła.
Ten Chrystus miał również rosnąć, jednocześnie z autorytetem i
majestatem Kościoła, z ‘emanacji’ lub wysłannika Boga do statusu
wiecznego współtwórcy wszechświata. Ale to nie eony nieziemskiej
wieczności, które miały zostać zmienione w paradę dla zagubionych
i naiwnych. W rozproszonych społecznościach, gettach i
slumsach Imperium Rzymskiego, była to starożytna opowieść o ofierze
i odrodzeniu, która miała zostać przybrana w nowe chrześcijańskie
stroje.
|
W co fa
W co faktycznie wierzyli wcześni chrześcijanie?
ktycznie wierzyli wcześni chrześcijanie? |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Oświeć
przyjaciela – prześlij te stronę e-mailem:
Copyright © 2007 by Kenneth Humphreys.
Kopiowanie jest dozwolone pod warunkiem, że kredyt jest przyznawany
Autorowi i żaden materiał zawarty tutaj nie jest sprzedawany dla
profitu.
|
|